Hayat bazen bir limandan ayrılan gemi gibi… Sürekli hareket halinde, hep başka bir kıyıya yol alıyor. Uzun zamandır yurt dışında yaşayan biri olarak, bu benzetme benim için her geçen gün daha anlamlı hale geliyor. Geride bıraktıklarımı düşündükçe, geçmişimde bana ait olan her şeyin birer birer yok olduğunu fark ediyorum. Dostluklar, aile bağları, tanıdık yüzler… Bir zamanlar sıcak gelen ne varsa şimdi bana yabancı. Belki de asıl yabancılaşan benim.
Geriye dönmek çoğu zaman aklıma geliyor. Ama bu düşünce beni rahatlatmak yerine ağır bir yük gibi hissettiriyor. Çünkü biliyorum ki geri dönmek, yalnızca fiziksel bir hareket değil; geçmişin sorumluluklarıyla, hiç değişmeyen sıkıntılarla ve o bastırılmış duygularla yüzleşmek anlamına geliyor.
Kaybettiklerimi düşündükçe içimde bir boşluk hissi büyüyor. En sevdiğim insanları birer birer yitirdim; kimini ebediyete, kimini uzak diyarlara yolcu ettim. Yılların ve gurbetin benden çaldığı şeylerin hesabını tutmak bile imkânsız. Verdiğim mücadeleler, beni daha güçlü yapmak yerine duygularımdan arındırdı. Sevmek, sevilmek gibi hislerin birer birer silindiğini görmek bile artık bende bir duygu uyandırmıyor.
İlişkiler… Onlar da ayrı bir hikâye. Belki hayatımda beni anlayan, dinleyen insanlar oldu. Ama gerçekten değer verenleri hep bir kenara bıraktım. Belki bir inat uğruna, belki başka sebeplerden. Hayatın dalgalarında sürüklenirken, bazen bir limanda kalmayı istiyorsunuz ama o liman size ait olmuyor. Bitmesi gereken hikayeler sürüp gidiyor ve sonunda herkes kendi yoluna gidiyor. Şimdi bir hikaye daha sona eriyor. Bu kez tamamen ve kesin olarak. Haftaya, yıllarımı paylaştığım birini çok uzaklara uğurlayacağım. Yeni bir hayata başlayacak; ben ise kendi rotamı çizmeye çalışacağım.
Aslında bu uzaklaşma, yalnızca birinden değil, geçmişten ve onun gölgelerinden uzaklaşma isteği. Geride bıraktığım yarım kalmış hikayelerden, kırık dökük duygulardan, biriktirdiğim hüzünlerden kaçmak istiyorum. Çünkü gözden uzak olanın gönülden de uzak olacağına inanıyorum. İnsan alıştığı yerden ayrıldığında, monoton hayatını geride bıraktığında, belki yeniden kendini bulabilir.
Yalnızlığa alışan birine mutluluğu anlatamazsınız. Çünkü o, mutluluğun geçici bir yanılsama olduğunu bilir. Benim için de öyle oldu. Yıllar önce yazmaya başladığımda, anlatamadığım duyguları buraya döküyordum. Ama şimdi o amacın ne olduğunu bile hatırlamıyorum. Zamanla her şeyin üstü örtülüyor. Hatıralar bile unutuluyor. Ve geriye yalnızca boşluk kalıyor.
Bu yazıyı buraya koyarken, belki de son kez paylaşım yapıyorum. Yeni limanlara yelken açmaya hazırlanırken, bu satırların ardında bıraktığım tüm duygulara veda etmek istiyorum. Her son, yeni bir başlangıcı getirir derler. Ben de o başlangıca doğru yola çıkıyorum.
Selametle…
Halil Baki Çelen